The big ΓΑΠ theory

Όλες αυτές τις μέρες που ήμουν κρεβατωμένος (α δε σας είπα: Με το που έπεσε ο πυρετός, τσουπ απονεύρωση και ξανά μανά αντιβιώσεις, αντιφλεγμονώδη κτλ), σάπισα στο laptop βλέποντας το «The big bang theory» που τόσο έχει λατρευτεί στις ΗΠΑ, όσο κι εδώ στα μέρη μας. Προσωπικά δεν ενθουσιάστηκα, δε γέλασα με την ψυχή μου, σε ορισμένα σημεία μάλιστα βαρέθηκα, αλλά οφείλω να δώσω ένα μεγάλο respect στο εύρος γνώσεων και το υψηλό μορφωτικό επίπεδο των σεναριογράφων.

Για όσους δεν γνωρίζουν, κεντρικός ήρωας της σειράς είναι ο Sheldon Cooper, μια εξελιγμένη -και πολύ πιο ταλαντούχα- έκδοση Κωνσταντίνου Κατακουζηνού (με ολίγη από mr.Bean), ένας μεγαλοφυής θεωρητικός φυσικός που είναι φουλ στις ιδιοτροπίες (ψυχαναγκαστικός, αλαζόνας, μικροβιοφοβικός,  με αδυναμία αντίληψης των ιδιωματισμών της αγγλικής γλώσσας και των σαρκαστικών σχολίων των συνομιλητών του), αλλά αν μη τι άλλο αξιολάτρευτος ως τηλεοπτικός ήρωας (και όχι σαν πρότυπο αληθινού φίλου).

Που κολλάει ο ΓΑΠ; Στο γεγονός ότι τον έχουμε όλοι για βλάκα και τρελό, αλλά η πραγματικότητα δείχνει πως είναι μια γάτα που μας δουλεύει ψιλό γαζί. Άλλα τον ρωτάς, άλλα σού απαντάει, κατάθεση τού ζητάς, υπόμνημα σού στέλνει κτλ. Και γίνεται πάντα το δικό του, γιατί δεν αντέχεις αυτό που τον δέρνει στο κεφάλι. Κυρίες και κύριοι, the big ΓΑΠ theory.

Πηγή: Mediasoup